Kısa Bir Öykü...

Selamlar! Nasılsınız sevgili blog dostlarım? Umarım iyisinizdir. Gerçekten merak ediyorum çünkü uzun zamandır blog gezemiyorum. Gerçi siz de fark etmişsinizdir. :D Bugün sizlerle anısı olan bir öyküyü paylaşmak istedim. Bu öyküyü 10 yaşındaki kuzenim Zeynep'le birlikte yazdık. O da benim gibi yazmayı çok seviyor. Köyde canımız sıkılmıştı, yazmaya başladık ve bir araya geldiğimiz zamanlarda devam ettirdik. Gerçi yazma sürecinde kuzenim 8-9 yaşlarındaydı. Bu öyküyü çocuklar için düşündük ve biraz komik bir şey olsun dedik. O yüzden mantık hatalarına çok takılmayın.😄 Öykümüzün adı Fatih ile Mehmet'in Maceraları. Umarım beğenirsiniz. Keyifli okumalar dileyerek sizleri öykümüzle baş başa bırakıyorum. :)

Günlerden bir gün Fatih adında bir genç tek başına tatile çıkmaya karar verdi. Annesinden babasından izin alıp yola koyuldu. Tatil alanına gittiğinde ise pusulasını yanına almayı unuttuğu için kayboldu. Sağına soluna baktı ve karşısında bir genç gördü. "Merhaba, ben yolumu kaybettim. Bana yardımcı olur musunuz?" diye sordu. "Evet, olurum." dedi genç çocuk.
“Benim adım Mehmet. Senin adın ne?”
“Benim adım da Fatih.”
“Birlikte bir hazine bulalım mı?” dedi Mehmet.
"Bizim evde bir hazine haritası var. Uzun zamandır kendime yeni bir arkadaş bulup hazine aramak istedim. Sen geldin, haydi seni ailemle tanıştırayım ve hazine avına çıkalım. Dedemin dedesinin dedesi bu hazinenin gerçek olup olmadığını bulmak için ava çıkmış ama bulamamış. Bu yüzden kimse bir daha aramamış." diye sürdürdü sözlerini.
Fatih: “Peki ama baban ve annen izin verir mi?”
Mehmet: “Daha önce izin aldım. İzin verdiler.”
“Bu arada benim kaybolma olayı ne olacak?”
“Hazineyi bulduğumuz zaman belediyeye gidip aileni buluruz.”
“Para ne alaka?”
“Tabii ki bu işler paralı olduğu için.”
Fatih kabul eder. Bunun üzerine birlikte Mehmet'in evine doğru yola çıkarlar. Eve geldiklerinde Mehmet ailesine yeni bir arkadaş edindiğini, adının Fatih olduğunu söyler ama Fatih'in kaybolduğundan bahsetmez. Mehmet yeniden ailesinden izin alır, annesi de “Gidin ama çok geç kalmayın.” der. İkisi de söz verdikten sonra Mehmet'in odasına çıkıp daha önce bahsettiği haritayı bulurlar ve onu da yanlarına alıp dışarı çıkarlar.

Bu sırada Fatih'in ailesi de sürekli Fatih'i aramaktadır. En sonunda polise giderler. Polis: “Oğlunuzu en kısa zamanda bulacağız. Hiç merak etmeyin.” der.
Annesi ağlayarak polis merkezinden ayrılır.

Fatih ile Mehmet haritaya göre ilerlerken yolda karşılarına yaşlı bir kadın çıkar.
Yaşlı kadın: “Evladım, nereye gidiyorsunuz böyle?” diye sorar.
Fatih: “Hazine aramaya.” der. Mehmet, Fatih'i dürtükler. “Aslında oyun oynuyoruz teyzeciğim.”
Yaşlı kadın: “Aman yavrum dikkatli olun, buralar tehlikeli.” der.
Mehmet: “Merak etme teyze, pusulamızı yanımıza aldık hem ailemize de haber verdik.” dedikten sonra yaşlı kadından ayrılıp yollarına devam ederler.
Biraz daha yürüdüklerinde bir karartı görürler. Birkaç adım attıktan sonra bir mağara olduğunu anlarlar. Elinde harita olan Fatih, buranın en alt katında bir küre olduğunu söyler ve harita burada bitmiştir. Haritada sadece şu yazı vardır: Aşağıdaki küreden biri size devam yerini söyleyecektir. İyi şanslar! Aşağıya inerler, en alt kattaki küreyi bulurlar. Oradan bir cadı çıkar ve şunları söyler: “Korkmanıza gerek yok, ben iyi kalpli bir cadıyım. Size yolu söyleyeceğim. Vallahi gerçek yol!”
Fatih ve Mehmet cadıya inanırlar. Yaşlı cadı şunları söyler: "Sağa gidince gördüğünüz ilk mağarada hazineye odaklanın!" 

Yaşlı cadı ortadan kaybolur. Fatih ile Mehmet onun dediği yere giderler. Yol ayrımından döndüklerinde karşılarına daha önce onları uyaran iyi kalpli yaşlı kadın çıkar ve değnekli bir kötü cadıya dönüşür. "Çabuk buradan gidin!" diye bağırarak onları korkutur ve kahkahalarla güler. Fatih ile Mehmet kaçmaya başlarlar. Bu sırada karşılarına polis ekibi ile Fatih'in ailesi çıkmıştır. Fatih ailesine sarılır. Ailesi de çok mutlu olmuştur. Mehmet de sevinir. Polislere kötü cadıyı şikayet etmek için arkasına doğru bakar. Ama kötü cadı tekrar yaşlı kadın haline dönmüştür.

O gün Fatih ile Mehmet'in aileleri tanışır. Birbirleriyle çok iyi anlaşırlar. Mehmet'in annesi şöyle söyler: “Bir süre sizi burada misafir etmek isteriz.” Babası da onaylar. Bu sayede Fatih ve ailesi bir süre daha Mehmetlerde kalır. Ertesi gün hava çok güneşlidir. Aileler piknik yapmaya karar verir. Bunu duyan çocuklar çok sevinir. Fatih, Mehmet'in kulağına şöyle der: “Hazineyi aramaya devam edelim bence.”
Mehmet: “İyi ama kötü cadı ne olacak?”
“Zaten ailelerimiz gelecek, bir şey olursa hemen onların yanına döneriz.”
“Pekiyi o zaman.”
Piknikte biraz vakit geçtikten sonra Fatih ve Mehmet önceki gün gittikleri yere giderler. Bu sefer karşılarına hiç cadı çıkmaz. Fatih ile Mehmet biraz şaşırırlar. Mehmet: “Çok dikkatli olmalıyız.” der. Fatih mağarayı gösterir: “Hadi içeri girip hazineye odaklanalım!”
Mağaraya girdiklerinde bir sandık görürler ve çok heyecanlanırlar. "Bulduk bulduk işte!" diyerek kutlarlar. Sandığı açtıklarında gördükleri hayret vericidir. Fatih: “İçinden para veya mücevher çıkar diye düşündüm.”
Mehmet: “Ben de öyle.”
Fatih: “Ama olsun bu daha güzel bir hazine, bilgi hazinesi.”
Mehmet: “Evet, hadi bunları yanımızda götürelim.”
“Sandığı da alsak mı?”
“Gerek yok.”
Sandığın içinden çeşitli bir sürü kitap çıkmıştır. Fatih ve ailesi evlerine dönerken Mehmet'le Fatih bu kitapları bölüşürler. Mehmet: “Yarısını sen oku, yarısını ben.”
Fatih teşekkür eder. Mutlu bir şekilde ayrılırlar bu arada yeniden buluşmak için sözleşmişlerdir. 

Ertesi gün Fatih kitapların arasından şöyle bir not bulur:

“Çocuklar, bu notu iyi halimdeyken sizden özür dilemek için yazdım. Sizi buraya iyi bir cadı olan kız kardeşim yönlendirdi sanırım. Eskiden ben de onun gibi iyi bir cadıydım ama bir zaman, biri bana zorla iksir içirdi bu yüzden bazen böyle iyi kalpli olurken bazen de kötü bir cadıya dönüşüyorum. Kendimi birden kötülük yaparken buluyorum ama elimde değil. Sizi korkuttuğum için üzgünüm. – Ormanda karşılaştığınız iyi kalpli, yaşlı teyzeniz.”